بیشتر مردم با کبودی، تغییر رنگ و تورمی که هنگام ضربه خوردن عضلات و بافت نرم شکل می گیرند، آشنا هستند. اما شاید آنچه نمی دانیم این است که استخوان ها نیز می توانند دچار کبودی شوند.

کبودی ها می توانند از چند روز تا چند ماه باقی بمانند و شدت آنها از خفیف تا شدید متغیر است. کبودی های استخوان در میان جدی‌ترین و دردناک‌ترین انواع کبودی قرار می گیرند. کبودی های استخوان به طور معمول طی دو ماه بهبود می یابند، اگرچه کبودی های استخوان بزرگتر ممکن است به مدت زمان بیشتری برای بهبودی نیاز داشته باشند.

کبودی استخوان چیست؟

کبودی ها زمانی شکل می گیرند که یک رگ خونی نزدیک به سطح پوست پس از یک ضربه پاره می شود. از رگ خونی پاره شده مقدار کمی خون به بافت های زیر پوست نشت می کند. این ناحیه در ابتدا قرمز رنگ به نظر می رسد و سپس به آبی یا بنفش، سبز، زرد-قهوه ای، و در نهایت با بهبودی کبودی به رنگ طبیعی پوست تغییر می کند.

کبودی ها می توانند نه تنها زیر پوست، بلکه در عمق بیشتر در بافت ها، اندام ها و استخوان ها نیز شکل بگیرند. در شرایطی که این کبودی های عمیق‌تر نشانه های قابل رویت خونریزی را نشان نمی دهند، اما می توانند موجب احساس درد شوند.

در سال 1988، طی یک مطالعه شرایطی کشف شد که پژوهشگران آن را ورم مغز استخوان نامیدند. ورم مغز استخوان در حال حاضر به کبودی استخوان ارجاع می شود تا بازتاب دهنده ماهیت آسیب‌زای این شرایط باشد. کبودی استخوان گاهی اوقات به نام کوفتگی استخوان نیز شناخته می شود.

تغییرات مغز استخوان در یک کبودی استخوان می تواند به واسطه عوامل زیر شکل گرفته باشد:

تجمع خون افزایش یافته: مویرگ های متسع شده به رکود جریان خون منجر می شود، که التهاب شدید را در پی دارد.

مایع در استخوان: در آسیب های عضلانی، مایع در عضلات جمع می شود و آنها را متورم می سازد. از آنجایی که استخوان ها سخت هستند، پس نمی توانند متورم شوند. در عوض، مایعات در استخوان ها ایجاد فشار می کنند، که به شکل گیری درد منجر می شود.

پرخونی واکنشی: این شرایط زمانی رخ می دهد که جریان خون پس از وقفه ای موقت افزایش می یابد.

شکستگی: ممکن است یک شکستگی کوچک در لایه استخوان، درست زیر یک غضروف در یک مفصل وجود داشته باشد.

ترابکول ها شبکه ای از بافت های فیبروزی در یک استخوان هستند. یک شکستگی کامل استخوان به معنای آن است که تمامی ترابکول های استخوانی در آن ناحیه مشخص از استخوان آسیب دیده اند، که موجب یک شکستگی می شود. کبودی استخوان اغلب به عنوان مرحله ای پیش از یک شکستگی توصیف می شود. در این شرایط، تنها برخی از ترابکول ها آسیب دیده اند.

نشانه های کبودی استخوان

در ناحیه آسیب دیده به واسطه کبودی استخوان، نشانه ها می توانند شامل موارد زیر باشند:

تداوم درد یا حساسیت پس از بهبودی کبودی پوست

تورم

تغییر در رنگ پوست

درد مفصلی در نزدیکی منطقه آسیب دیده

التهاب مفصلی

سفتی و خشکی مفصل

درد مرتبط با کبودی استخوان بیشتر از یک آسیب دیدگی بافت نرم طول می کشد.

کبودی های استخوان می توانند طی سه هفته تا دو سال بهبود یابند

انواع کبودی استخوان:

سه نوع کبودی استخوان وجود دارند:

هماتوم Subperiosteal، زمانی که خون زیر غشا فیبروزی که سطح استخوان را پوشش می دهد، جمع می شود.

کبودی Interosseous، خونریزی و تورم در فضای استخوانی جایی که مغز استخوان قرمز و زرد ذخیره شده اند را شامل می شود.

ضایعه Subchondral، خونریزی و تورم بین غضروف و استخوان زیرین رخ می دهد.

نوع کبودی استخوان در یک فرد به محلی که آسیب در استخوان رخ داده بستگی دارد.

هماتوم Subperiosteal بیشتر پس از یک ضربه آسیب‌زا به استخوان رخ می دهد. این نوع در مناطق پایینی بدن شایع است.

کبودی Interosseous می تواند در نتیجه فشار فوق العاده زیاد بر استخوان به صورت منظم شکل بگیرد. این نوع کبودی بیشتر بازیکنان فوتبال و بسکتبال و دونده ها را تحت تاثیر قرار می دهد.

ضایعه Subchondral در نتیجه نیروی فشاری که سلول ها را نابود می کند و غضروف و استخوان را از هم جدا می کند، یا در نتیجه یک نیروی چرخشی ایجاد می شود. این نوع از کبودی استخوان نیز اغلب در بازیکنان فوتبال و بسکتبال رخ می دهد.

پرش و تاثیر دویدن روی سطوح سخت می تواند هر سه نوع از کبودی استخوان را ایجاد کند.

دلایل کبودی استخوان

هر استخوانی در بدن انسان می تواند دچار کبودی شود. کبودی های استخوان اغلب در زانو، مچ، استخوان پاشنه، پا، قوزک، و ران گزارش شده اند. آنها اغلب پس از یک رویداد آسیب‌زا مانند صدمه ورزشی، زمین خوردن، تصادف خودرو، یا ضربه وارده از یک فرد یا یک شی شکل می گیرند.

آسیب هایی مانند پیچ خوردگی که می توانند موجب رگ به رگ شدن مفصل شوند نیز می توانند کبودی استخوان را موجب شوند.

کبودی های استخوان پس از فرم های آسیب‌زای زیر می توانند رخ دهند:

ضربه ای مستقیم به استخوان

نیروهایی که به جدا شدن پوست یا عضله از استخوان منجر می شوند

برخورد دو استخوان با یکدیگر پس از آسیب های رباط (لیگامنت)

آسیب دیدن استخوان های مجاور

هر یک از این اشکال آسیب‌زا دارای الگوی کبودی استخوان منحصر به فرد هستند.

کبودی های استخوان می توانند به واسطه شرایط پزشکی مانند ورم مفاصل (آرتروز)، که می تواند به سایش سطح استخوان ها روی یکدیگر منجر شود نیز شکل بگیرد.

عوامل خطرآفرین برای یک کبودی استخوان

از جمله عواملی که می توانند یک فرد را هرچه بیشتر در معرض خطر کبودی استخوان قرار دهند می توان به موراد زیر اشاره کرد:

حضور در فعالیت های ورزشی با احتمال بالای تجربه برخورد

حضور در مشاغلی که نیازمند فعالیت جسمانی سخت هستند

عدم استفاده از تجهیزات محافظ هنگام ورزش یا کار

ابتلا به آرتروز

تجربه کبودی استخوان در افرادی که فوتبال، راگبی، هاکی، و بسکتبال بازی می کنند، و همچنین، افراد فعال در هنرهای رزمی و دوندگان ماراتن معمول است.

تشخیص کبودی استخوان

در موارد مشکوک به کبودی استخوان بهره‌مندی از مشورت پزشک مهم است زیرا این شرایط می تواند بخشی از یک مساله جدی‌تر باشد. در صورت تشدید تورم، از بین نرفتن تورم، یا در صورت افزایش درد و عدم تسکین پس از دریافت داروهای مسکن، دریافت کمک پزشکی ضروری است.

پزشک اغلب جزئیاتی درباره سابقه پزشکی و نشانه ها را مد نظر قرار داده و درباره چگونگی بروز آسیب پرسش می کند. وی ممکن است یک معاینه بدنی انجام دهد و ناحیه آسیب دیده را برای بررسی درد، کبودی و تورم کنترل کند. پزشک از این طریق می تواند به کبودی استخوان مشکوک شده و آن را تشخیص دهد. در صورتی که نشانه ها بهبود نیابند، تصویربرداری MRI پیشنهاد می شود.

کبودی استخوان از طریق تصویربرداری پرتو اکس نشان داده نمی شود، اگرچه این نوع تصویربرداری می تواند شکستگی استخوان را نشان دهد.

درمان کبودی استخوان

پزشک برای بهبودی کبودی استخوان می تواند موارد زیر را توصیه کند:

استراحت استخوان یا مفصل آسیب دیده

کاهش تورم با قرار دادن ناحیه آسیب دیده بالاتر از سطح قلب

استفاده از کمپرس یخ چند بار در روز روی ناحیه آسیب دیده

تجویز دارو برای کاهش درد و التهاب

استفاده از یک نگه دارنده برای محدود کردن حرکت

پرهیز از اعمال فشار ثابت یا شدید یا وزن زیاد روی ناحیه آسیب دیده برای پیشگیری از تشدید مشکل مهم است. اگر استخوان یا مفصل به میزان کافی استراحت نداشته باشند، روند بهبودی می تواند کند شود و آسیب بیشتری شکل بگیرد.

همچنین، پزشک می تواد توصیه هایی درباره رژیم غذایی داشته باشد. دنبال کردن یک رژیم غذایی سرشار از کلسیم، ویتامین D، و پروتئین می تواند به روند بهبودی کمک کند. سیگار کشیدن بهبودی استخوان را به تاخیر می اندازد.

بیشتر کبودی های استخوان طی دو ماه بهبود می یابند. با این وجود، ممکن است چند هفته یا چند ماه طول بکشد تا فرد بار دیگر توانایی بازگشت به میدان ورزشی را داشته باشد.

در موارد نادر، بدن ممکن است در بازگشت جریان خون به ناحیه آسیب دیده دچار مشکل شود، که این شرایط موجب نکروز آواسکولار استخوان می شود. نکروز آواسکولار به مرگ بافت استخوانی در نتیجه عدم جریان خون گفته می شود. اگر استخوان بمیرد، آسیب وارده برگشت ناپذیر است.

مدت زمانی که طول می کشد تا کبودی استخوان بهبود یابد به شدت آن بستگی دارد. کبودی های استخوان می توانند طی سه هفته تا دو سال بهبود یابند.

در شرایطی که کبودی های استخوان همواره قابل پیشگیری نیستند، دنبال کردن یک رژیم غذایی متعادل، ورزش منظم، ترک سیگار، ترک الکل، و استفاده از تجهیزات محافظتی هنگام ورزش یا کار می توانند به حفظ سلامت استخوان ها کمک کنند.

از خواب بیدار می‌شوید و برای شستن دست و صورت خود به سراغ آب و آیینه می‌روید. ناگهان به چهره خود در آیینه نگاه می‌کنید و با یک صورت متورم و پف کرده روبرو می‌شوید. در حالیکه نوشیدن الکل یا اضافه وزن می‌تواند چهره شما را متورم‌تر از قبل نشان دهد اما دلایل دیگری نیز برای این موضوع وجود دارد. در این مقاله قصد داریم به همین موضوع بپردازیم و دلایل متورم شدن صورت را با هم مرور کنیم.

عفونت سینوسی:

اگر خطوط سینوس‌ها(فضای بین چشم، پشت پیشانی ، بینی و استخوان‌های گونه) ملتهب شده باشد یا عفونت کند، ممکن است با مخاط مسدود گردد. فشاری که در این شرایط ایجاد می‌گردد باعث می‌شود دردی در اطراف چشم ایجاد گردد و مایع زرد مایل به سبزی از بینی خارج شود. این شرایط حتی موجب سردرد نیز می‌شود. اگر چنین مشکلی داشته باشید با دیدن صورت پف کرده و متورم خود زیاد متعجب و شگفت زده نشوید. بیشتر اوقات، عفونت توسط ویروس ایجاد می‌شود. استراحت کنید، مایعات زیادی بنوشید و از آنتی هیستامین بدون نیاز به نسخه استفاده کنید. اگر شرایط بهبود نیافت با یک پزشک متخصص تماس بگیرید.

آبسه دندان:

وجود دندان شکسته یا اسیب دیده می‌تواند باعث ایجاد تورم و التهاب در آن گردد. در این شرایط باکتری‌های متعدد وارد دندان می‌شوند و شروع به تکثیر می‌نمایند. در این شرایط التهاب و عفونت دهان را فرا می‌گیرد. ممکن است بعد از این موارد درد دندان یا تورمی را در آن احساس کنید. اگر چنین شرایطی داشتید به یک دندانپزشک مراجعه کنید. او می‌تواند با تجویز آنتی بیوتیک عفونت را درمان کند. استفاده از آب و نمک و نیز مسکن بسیار مفید خواهد بود.

سندروم کوشینگ:

حتما شما نیز با هورمون کورتیزول آشنا هستید. کورتیزول از دسته هورمون‌های استروئیدی است که درغده آدرنال ترشح می‌شود. این هورمون به عنوان هورمون استرس شناخته شده است اما به تنظیم فشار خون، قند خون و سایر موارد نیز کمک می‌کند. زمانی که ترشح هورمون کورتیزول در بدن بیشتر از مقدار مورد نیاز باشد، منجر به بیماری کوشینگ می‌شود.

سندرم کوشینگ شرایطی است که در زنان بیشتر از مردان دیده می‌شود. این سندرم با صورت گرد و شبیه ماه شناخته می‌شود و پوست به راحتی کبود می‌شود. همچنین این شرایط در افرادی دیده می‌شود که از استروئید‌هایی همچون پردنیزون برای درمان یک بیماری مثل بیماری خود ایمنی استفاده می‌کنند. اگر در حال درمان بیماری خود هستید ونشانه‌های موجود را در خود مشاهده کردید از یک پزشک کمک بگیرید. این شرایط را می‌توان با دارو یا جراحی درمان کرد.

آلرژی:

واکنش‌های آلرژیک به مواد غذایی، گرده گل، دارو یا هر ماده دیگری علاوه بر چشمان قرمز و آبریزش بینی ممکن است باعث التهاب در صورت شود. استفاده از داروهای بدون نسخه می‌تواند التهاب را کاهش دهد اما مدیتیشن را نیز امتحان کنید. تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد که افراد پر استرس بیشتر از سایر افراد دچار التهاب و نشانه‌های مرتبط با آن می‌شوند.

سلولیت:

سلولیت عفونت باکتریایی پوست است که می‌تواند صورت شما را به سرعت ملتهب کند و نشانه‌های قرمز رنگی بر روی آن به جای بگذارد. اگر چنین نشانه‌هایی را در خود مشاهده کردید(به خصوص اگر تورم در حال توسعه و گسترش بود) بهتر است به سراغ یک پزشک متخصص بروید. اگر این شرایط درمان نشده رها شود ممکن است باعث ایجاد مشکلات فراوان گردد و حتی منجر به مرگ شود.

اوریون:

شیوع این بیماری در میان بیشتر افراد دیده می‌شود. اگر چنین شرایطی دارید ممکن است سردرد، تب و درد عضلات را نیز تجربه کنید. اگر پزشک شما وجود بیماری اوریون را تشخیص داد باید منتظر بمانید تا داروهای موجود کارشان را به درستی انجام دهند. در بیشتر موارد این بیماری بعد از دو هفته بهبود پیدا می‌کند.

تیروئید:

غده پروانه‌ای شکل در گلو هورمون‌هایی را ترشح می کند که برای تنظیم متابولیسم و دمای بدن ضروری هستند. اگر ترشح هورمون در آن کم باشد، تغییرات متابولیکی می‌تواند باعث متورم شدن بافت‌ها شود. همچنین ممکن است احساس سرما و ضعف داشته باشید، پوستتان خشک شود یا عادت ماهیانه نامنظمی داشته باشید. در این شرایط با یک ازمایش خون ساده می‌توان همه چیز را تشخیص داد. بر اساس همین آزمایش، پزشک قادر است داروهایی را برای درمان بیماری تجویز کند.

شما نیز همانند بیشتر افراد ممکن است مشکلاتی همچون پوکی استخوان را مرتبط به سنین بالا بدانید و زیاد نگران آن نباشید. اگرچه این موضوع درست است و شکستگی استخوان‌ها بیشتر در افراد بالای ۶۵ سال دیده می‌شود اما دلیل اصلی ایجاد چنین بیماری‌هایی در سال های جوانی نهفته است. به عبارت دیگر، اگر می خواهید در سنین پیری استخوان‌های سالم و محکمی داشته باشید باید همین امروز دست به کار شوید. بعد از اینکه شکستگی استخوان را تجربه کردید، دیگر برای اقدام دیر شده است.

اگرچه بیشتر افراد تلاش می‌کنند برای سالم نگه داشتن استخوان‌های خود مراحل و اقداماتی را طی کنند اما در برخی از موارد باید مراقبت‌های ویژه ای صورت گیرد. اگر مادر یا مادربزرگ شما از پوکی استخوان رنج می‌برد باید بیشتر از سایر افراد به فکر سلامت استخوان‌های خود باشید و خود را آسیب پذیرتر از دیگران بدانید. سایر نشانه‌های هشدار دهنده کاملا واضح و روشن نیستند. در این مقاله قصد داریم سرنخ‌های شگفت انگیزی را بیان کنیم که نشان می‌دهد استخوان‌های بدن شما دچار مشکل شده است.

نشانه هشدار دهنده۱ :ناخن‌های شما به راحتی ریش ریش و شکسته می‌شود:

شکسته شدن ناخن بیشتر از یک موضوع ازاردهنده برای زیبایی باید مدنظر قرار گیرد. اگر این شکستگی به صورت مکرر اتفاق می‌افتد و ناخن‌های شما به راحتی ریش ریش می‌شود ممکن است بدین معنا باشد که مشکلی در استخوان‌های شما وجود دارد. مطالعات اولیه نشان می‌دهد افرادی که سطح پایینی از کلاژن( پروتئین تقویتی) را در ناخن‌های خود دارند مقدار کافی از این پروتئین را در استخوان‌های خود نخواهند داشت. در این میان، ناخن ضعیف و شکننده بدین معنی است که بدن شما کلسیم کافی برای ساخت استخوان را ندارد.

در چنین مواردی چه کاری می‌توان انجام داد؟

اگر چنین شرایطی را تجربه کردید سعی کنید مصرف غذاهای غنی از کلسیم را در رژیم غذایی خود افزایش دهید. به عنوان مثال می‌توانید از شیر، ماست، پنیر کلبه، کلم، بروکلی و ساردین استفاده کنید. همچنین می‌توانید با یک پزشک مشورت کنید و در صورت نیاز از مکمل‌های کلسیمی به همراه ویتامین D استفاده نمایید. همانطور که می‌دانید ویتامین D در جذب کلسیم بسیار موثر است.

نشانه هشدار دهنده۲: لثه‌های شما دچار عقب رفتگی شده است

همانطور که می‌دانید استخوان فک از دندان‌های موجود در دهان محافظت می‌کند و همانند هر استخوان دیگری که در بدن وجود دارد احتمال ضعیف شدن این استخوان نیز وجود خواهد داشت. زمانی که فک شما قدرت استخوان‌های خود را از دست می‌دهد، لثه‌های موجود در دهان شروع به عقب رفتگی می‌کنند یا از دندان جدا می‌شوند. نشانه دیگری که می‌تواند هشدار دهنده باشد از دست دادن دندان است. دکتر سوزان گرین اسپن در این باره می‌گوید: زنانی که قدرت استخوان‌های خود را از دست می‌دهند شروع به ریزش دندان می‌کنند. در چنین شرایطی خوردن غذا نیز بسیار دشوار خواهد شد. در حقیقت مطالعات انجام شده نشان می‌دهد زنانی که مبتلا به پوکی استخوان هستند سه برابر بیشتر از سایر افراد در معرض از دست دادن دندان‌های خود قرار دارند.

چگونه می توان با این مشکل مبارزه کرد؟

اگر شما نیز جزو آن دسته از افرادی هستید که فاکتورهای خطری همچون سابقه خانوادگی، سیگار کشیدن، استفاده طولانی مدت از استروئید یا کمبود کلسیم را دارند باید با دندانپزشک خود مشورت نمایید. باید مطمئن شوید که در آزمایش اشعه ایکس همه چیز خوب بوده است. مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که گرفتن اشعه ایکس از دندان به تشخیص استخوان‌های ضعیف و شناسایی پوکی استخوان کمک می‌کند.

نشانه هشداردهنده۳: در گرفتن اشیا و استفاده از آن مشکل دارید

اگر نمی توانید دستگیره در را به راحتی بگیرید یا قادر نیستید خود را از موقعیت نشسته بلند کنید ، ممکن است استخوان‌هایتان ضعیف شده باشد. مطالعات نشان می‌دهد که ارتباطی بین قدرت گرفتن اشیا و چگالی استخوان‌ها وجود دارد. زنانی که چنین مشکلاتی را دارند بیشتر از سایر افراد قدرت عضلات و تعادل بدن را از دست می‌دهند.

در چنین شرایطی چه کارهایی می‌توان انجام داد:

هیچ وقت برای ساخت عضلات و بهبود تعادل بدن دیر نیست. اگر قبلا در برنامه‌های ورزشی شرکت نکرده اید بهتر است از یک مربی شخصی کمک بگیرید تا اسیبی به بدن وارد نکنید. همچنین می‌توانید از تمرینات یوگا یا تای چی استفاده کنید که تعادل بدن را با افزایش قدرت و انعطاف پذیری بهبود می‌بخشد. مطالعات انجام شده نشان می‌دهد افرادی که تمرینات تای چی را انجام می‌دهند ممکن است خطر ابتلا به پوکی استخوان و شکستگی آن، ۴۵ درصد کاهش پیدا کند.

نشانه هشدار دهنده۴: ضربان قلب شما افزایش پیدا کرده است.

ضربان قلب در حال استراحت به تعداد دفعاتی که قلب شما در هر دقیقه می‌تپد بدون اینکه فعالیتی انجام داده باشد اطلاق می‌گردد. اگرچه متوسط ضربان قلب در حال استراحت بیشتر افراد بین ۶۰ تا ۱۰۰ مورد در هر دقیقه است اما مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که افزایش ضربان قلب به ۸۰ مورد در هر دقیقه یا بیشتر از آن می‌تواند خطر شکستگی ستون فقرات و لگن را افزایش دهد. دلیل این امر بسیار روشن است. ضربان قلب شما نشان دهنده سطح تناسب اندام بدن شماست.

چگونه می‌توان با این مشکل مبارزه کرد:

اول از هر کاری باید ضربان قلب در حال استراحت خود را پیدا کنید. زمانی که صبح از خواب بیدار می‌شوید در رختخواب خود بمانید؛ یک یا دو انگشت خود را روی نقطه پالس گردن یا مچ دست بگذارید. تعداد ضربان قلب را که در هر ۱۵ ثانیه رخ می‌دهد را بشمارید. این عدد را در ۴ ضرب کنید تا ضربان قلب در حال استراحت را به دست آورید.

اگر عدد به دست آمده ۸۰ یا بالاتر از آن بود باید حرکات و تمرینات ورزشی را به برنامه روزانه خود بیفزایید. اگرچه فعالیت های فیزیکی به طور موقت ضربان قلب شما را بیشتر می‌کند اما تمرینات ورزشی منظم به تدریج باعث کاهش ضربان قلب در حالت استراحت می‌شود. هر تمرینی که بتواند در این شرایط به شما کمک کند مفید خواهد بود. به عنوان مثال می‌توانید دوچرخه سواری کنید یا از تمرینات شنا استفاده نمایید. اما از آنجایی که این فعالیت‌ها فشار و استرسی بر روی استخوان‌ها ایجاد نمی‌کنند بهتر است در کنار این موارد از تمرینات دیگری همچون پیاده روی، دویدن؛ رقص، ایروبیک یا زومبا استفاده کنید.

عسل و دارچین دو ماده طبیعی هستند که فواید سلامت بسیاری را ارائه می کنند. برخی افراد مدعی هستند که ترکیب این دو ماده می تواند در درمان بیماری های مختلف کاربرد داشته باشد. در شرایطی که شواهدی وجود دارند که عسل و دارچین به تنهایی دارای برخی مصارف دارویی هستند، برخی ادعاها درباره ترکیب عسل و دارچین نیز خوب و درست به نظر می رسند.

عسل مایع شیرینی است که توسط زنبورها تولید می شود. قرن هاست که از عسل به عنوان یک ماده غذایی و یک دارو استفاده می شود. امروزه از عسل بیشتر در پخت و پز و شیرینی پزی و یا به عنوان یک شیرین کننده در نوشیدنی ها استفاده می شود.

دارچین ادویه ای است که از پوست درخت دارچین به دست می آید. مردم با برداشت پوست درخت دارچین آن را خشک می کنند و شکل رول شده که به عنوان چوب دارچین شناخته می شود، حاصل می شود. دارچین به صورت چوب، پودر و یا عصاره در دسترس است.

هم عسل و هم دارچین به تنهایی دارای فواید سلامت مختلف هستند. با این وجود، برخی بر این باورند که با ترکیب این دو ماده محصولی مفیدتر شکل می گیرد.

در سال 1995، مقاله ای در یک نشریه کانادایی منتشر شد که در آن فهرستی بلند بالا از بیماری های قابل درمان توسط ترکیبی از عسل و دارچین ارائه شده بود. از آن زمان، ادعاهای جسورانه ای درباره این ترکیب مطرح شده اند.

اگرچه عسل و دارچین دارای کاربردهای سلامت بسیاری هستند، اما تمامی ادعاهای مطرح شده درباره ترکیب آنها از پشتوانه علمی برخوردار نیستند.

فواید دارچین که از پشتیبانی علمی برخوردارند

دارچین ادویه ای محبوب در پخت و پز و شیرینی پزی محسوب می شود و همچنین در قالب مکمل نیز کاربرد دارد. دو نوع اصلی از دارچین وجود دارند:

دارچین کاسیا که به نام دارچین چینی نیز شناخته می شود، محبوب‌ترین نوع دارچین در فروشگاه ها است. این محصول ارزان‌تر بوده اما از کیفیت پایین‌تری نسبت به دارچین سیلان برخوردار است.

دارچین سیلان به نام دارچین واقعی نیز شناخته می شود و یافتن آن دشوارتر از دارچین کاسیا است. این نوع دارچین از مزه و بوی اندکی شیرین‌تر سود می برد.

فواید سلامت دارچین با ترکیبات فعال موجود در روغن عصاره ای این ماده پیوند خورده است. شناخته شده‌ترین ترکیب موجود در دارچین سینامالدهید است. همین ترکیب است که مزه و بوی تند دارچین را موجب می شود.

از جمله فواید قابل توجه دارچین می توان به موارد زیر اشاره کرد:

کاهش التهاب: التهاب بلند مدت خطر ابتلا به بیماری مزمن را افزایش می دهد. مطالعات نشان داده اند که دارچین می تواند به کاهش التهاب کمک کند.

کمک به درمان بیماری های عصبی: چند مطالعه آزمایشگاهی نشان داده اند که دارچین می تواند به کند کردن سرعت پیشرفت بیماری های آلزایمر و پارکینسون کمک کند. این نتایج نیازمند تایید از طریق انجام آزمایش های انسانی هستند.

کمک به محافظت در برابر سرطان: چند مطالعه آزمایشگاهی و حیوانی نشان داده اند که دارچین به پیشگیری از رشد و تکثیر سلول های سرطانی کمک می کند. این نتایج نیازمند تایید از طریق انجام آزمایش های انسانی هستند.

همچنین برخی به این مساله اشاره داشته اند که دارچین می تواند درمانی طبیعی برای اختلال بیش فعالی-کمبود توجه (ADHD)، سندرم روده تحریک پذیر (IBS)، سندرم پیش از قاعدگی (PMS)، سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS)، و مسمویت غذایی باشد.

با این وجود، شواهد علمی کافی برای پشتیبانی از این ادعاها وجود ندارد.

فواید عسل که از پشتیبانی علمی برخوردارند

عسل جایگزینی سالم‌تر برای قند و شکر است و همچنین مصارف دارویی نیز دارد. اما باید به این نکته اشاره داشت که تمامی انواع عسل دارای خواص یکسان نیستند.

بیشتر فواید عسل با ترکیبات فعال که بیشتر در عسل با کیفیت بالا و پالایش نشده یافت می شوند، مرتبط است. در ادامه برخی از فواید عسل که از پشتیبانی علمی بهره می برند را ارائه می کنیم.

سرکوب کننده سرفه: نتایج یک مطالعه نشان داده است که عسل در برطرف کردن سرفه های شبانه موثرتر از دکسترومتورفان، ماده فعال موجود در بیشتر شربت های سرفه، است. همچنان به پژوهش های بیشتری در این زمینه نیاز است.

درمان زخم و سوختگی: چندین مطالعه نشان داده اند که استفاده از عسل می تواند روش درمانی قدرتمند برای بهبود زخم ها باشد.

همچنین، تصور می شود که عسل در کمک به خواب بهتر، تقویت حافظه، درمان عفونت های مخمری و به عنوان روشی طبیعی برای کاهش پلاک روی دندان ها موثر است، اما این ادعاها از پشتیبانی علمی برخوردار نیستند.

عسل و دارچین دو ماده طبیعی هستند که فواید سلامت بسیاری را ارائه می کنند

عسل و دارچین مفید برای برخی بیماری ها

نظریه این است که اگر عسل و دارچین می توانند به تنهایی مفید باشند، پس ترکیبی از این دو ماده باید اثری حتی قدرتمندتر به همراه داشته باشد. عسل و دارچین از برخی فواید سلامت مشابه بهره می برند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

عسل و دارچین می توانند خطر ابتلا به بیماری قلبی را کاهش دهند

ترکیبی از عسل و دارچین از پتانسیل کاهش خطر ابتلا به بیماری قلبی برخوردار است. این دو ماده می توانند چندین نشانه که به طور قابل توجهی خطر ابتلا به بیماری قلبی را افزایش می دهند، کنترل کنند. از جمله این نشانه ها می توان به سطوح افزایش یافته کلسترول بد (LDL) و سطوح بالای تری گلیسرید اشاره کرد.

فشار خون بالا و سطوح پایین کلسترول خوب (HDL) فاکتورهایی اضافی هستند که می توانند خطر ابتلا به بیماری قلبی را افزایش دهند.

عسل و دارچین می توانند اثر مثبتی بر تمامی موارد مذکور داشته باشند.

مطالعات نشان داده اند که مصرف عسل کلسترول بد را به میزان 6 تا 11 درصد و تری گلیسرید را تا 11 درصد کاهش می دهد. همچنین، عسل می تواند کلسترول خوب را حدود 2 درصد افزایش دهد.

از سوی دیگر، مشخص شده است که یک دوز روزانه دارچین کلسترول کلی را با میانگین 16 mg/dl، کلسترول بد را تا 9 mg/dl و تری گلیسرید را تا 30 mg/dl کاهش داده است. همچنین افزایش اندک در سطوح کلسترول خوب مشاهده شد.

در شرایطی که به صورت ترکیب مورد مطالعه قرار نگرفته اند، اما دارچین و عسل به صورت مستقل توانایی کاهش متوسط در فشار خون را نشان داده اند. اما باید توجه داشت که این پژوهش روی حیوانات صورت گرفته است.

افزون بر این، عسل و دارچین سرشار از آنتی اکسیدان ها هستند که فواید متعددی برای قلب دارند. آنتی اکسیدان های پلی فنول جریان خون را بهبود می بخشند و از لخته شدن خون جلوگیری می کنند، و بر همین اساس، خطر حمله قلبی و سکته مغزی کاهش می یابد.

از آنجایی که عسل و دارچین هر دو به کاهش التهاب کمک می کنند می توانند از این طریق نیز به پیشگیری از ابتلا به بیماری قلبی کمک کنند. التهاب مزمن از عوامل اصلی در ابتلا به بیماری قلبی است.

ترکیب عسل و دارچین برای درمان زخم ها مفید است

عسل و دارچین دارای ویژگی های درمانی مستند هستند که می تواند برای درمان عفونت های پوستی مفید باشد. این دو ماده توانایی مبارزه با باکتری ها و کاهش التهاب را دارند. این دو عواملی مهم در بهبود پوست محسوب می شوند.

عسل به طور موفقیت آمیز در درمان سوختگی استفاده شده است. همچنین از این ماده می توان در درمان زخم پای دیابتی بهره برد.

دارچین نیز به واسطه ویژگی های قوی ضد باکتری خود می تواند در بهبودی زخم ها مفید باشد. طی یک مطالعه آزمایشگاهی مشخص شد که روغن عصاره ای دارچین به محافظت در برابر باکتری های مقاوم در برابر آنتی بیوتیک کمک کرده است. اما در این مطالعه از روغن عصاره ای دارچین استفاده شده بود که غلظت بالاتری نسبت به پودر دارچین دارد. هیچ مدرکی دال بر تاثیر مشابه پودر دارچین وجود ندارد.

عسل و دارچین می توانند برای مبتلایان به دیابت خوب باشند

شواهد مستند از این که مصرف منظم دارچین می تواند برای بیماران مبتلا به دیابت خوب باشد، در دسترس هستند. همچنین، ممکن است دارچین در پیشگیری از دیابت نیز موثر باشد. مطالعات متعدد نشان داده اند که دارچین سطوح قند خون ناشتا در بیماران مبتلا به دیابت را کاهش می دهد.

یکی از روش هایی که دارچین در کاهش قند خون موثر عمل می کند، از طریق افزایش حساسیت به انسولین است. دارچین سلول ها را نسبت به هورمون انسولین حساس‌تر می سازد و به انتقال قند از خون به سلول ها کمک می کند.

به طور جالب توجه، دارچین ممکن است به افزایش سطوح قند خون نیز منجر شود و از این رو، بدن افراد سالم به گلوکز واکش نشان دهد.

عسل نیز از برخی فواید بالقوه برای بیماران مبتلا به دیابت سود می برد. مطالعات نشان داده اند که عسل نسبت به شکر تاثیر کمتری بر سطوح قند خون دارد.

افزون بر این، عسل می تواند کلسترول بد و تری گلیسرید را در بیماران مبتلا به دیابت کاهش دهد، در شرایطی که سطوح کلسترول خوب را افزایش می دهد.

عسل و دارچین گزینه ای سالم‌تر نسبت به قند و شکر معمولی برای شیرین کردن چای محسوب می شوند. با این وجود، عسل منبع خوبی برای کربوهیدارت ها است و از این رو، بیماران مبتلا به دیابت باید حد اعتدال را در مصرف آن رعایت کنند.

عسل و دارچین سرشار از آنتی اکسیدان ها هستند

عسل و دارچین منابعی عالی برای آنتی اکسیدان ها هستند که فواید متعددی برای سلامت دارند. آنتی اکسیدان ها موادی هستند که از شما در برابر مولکول هایی ناپایدار که به نام رادیکال های آزاد شناخته می شوند و به سلول ها آسیب می زنند، محافظت می کنند.

عسل سرشار از آنتی اکسیدان های فنول است که با خطر کاهش یافته بیماری قلبی مرتبط هستند.

دارچین نیز در مقایسه با ادویه های دیگر در جایگاه بالایی به واسطه محتوای آنتی اکسیدانی خود قرار می گیرد.

مصرف عسل و دارچین به همراه هم می تواند دوزی قدرتمند از آنتی اکسیدان ها را به شما ارائه کند.

 خاصیت عسل و دارچین,معجزه عسل و دارچین

مصرف منظم دارچین می تواند برای بیماران مبتلا به دیابت خوب باشد

ادعاهای اثبات نشده درباره عسل و دارچین

مفهوم ترکیب دو ماده قدرتمند برای ایجاد گزینه ای قدرتمندتر منطقی به نظر می رسد. با این وجود، مطالعات مستقیم که نشان دهند ترکیب عسل و دارچین ماده ای معجزه آسا را برای درمان بیماری های متعدد شکل می دهد، وجود ندارد.

افزون بر این، بسیاری از کاربردهای پیشنهادی برای عسل و دارچین از پشتیبانی علمی برخوردار نیستند. در ادامه به برخی از ادعاهای محبوب اما اثبات نشده درباره این دو ماده اشاره می کنیم.

عسل و دارچین می توانند با نشانه های آلرژی مبارزه کنند: برخی مطالعات درباره توانایی عسل در کاهش نشانه های آلرژی انجام شده اند، اما شواهد در این زمینه محدود و ضعیف هستند.

عسل و دارچین می توانند سرماخوردگی را درمان کنند: عسل و دارچین دارای ویژگی های ضد باکتری قوی هستند، اما بیشتر سرماخوردگی ها منشا ویروسی دارند.

عسل و دارچین می توانند آکنه را درمان کنند: در شرایطی که ویژگی های ضد باکتری این دو ماده می توانند برای پوست های مستعد به آکنه مفید باشند، مطالعات موثر بودن ترکیب عسل و دارچین در درمان آکنه را نشان نداده اند.

عسل و دارچین ابزاری طبیعی برای کاهش وزن هستند: چند مطالعه نشان داده اند که جایگزینی شکر با عسل به کاهش وزن منجر می شود، اما شواهدی دال بر این که عسل و دارچین به کاهش وزن کمک خواهند کرد، وجود ندارد.

مالش ترکیب عسل و دارچین روی مفاصل می تواند درد آرتروز را کاهش دهد: عسل و دارچین التهاب را کاهش می دهند، اما مدرکی دال بر تاثیر استفاده از این مواد غذایی روی پوست به منظور کاهش التهاب در مفاصل وجود ندارد.

عسل و دارچین می توانند مسائل گوارشی را تسکین دهند: ادعاهایی مبنی بر این که عسل می تواند معده را پوشش دهد و این که هر دو ماده با عفونت های باکتریایی در روده مبارزه می کنند، مطرح شده اند. با این وجود، این ادعاها از پشتوانه علمی برخوردار نیستند.